SAXON

Het vierentwintigste album van Saxon is een heuse mijlpaal. In de eerste plaats omdat het de eerste plaat is zonder Paul Quinn die werd vervangen door Brian Tatler. En dat heeft goed uitgepakt, getuige het boeiende samenspel tussen de Diamond Head-gitarist en Doug Scarratt die hun stempel weten te drukken met rauw en toch verfijnd gitaarspel. Maar ook een mijlpaal omdat dit het beste is dat Saxon in jaren heeft afgeleverd. 'Hell, Fire, and Damnation' gaat een stap of twee verder dan wat we de jongste jaren gewoon zijn. De band steekt overduidelijk in een creatieve hausse en etaleert een geweldige vorm met een frisse, vitale en bij momenten rauwe sound, met dank aan ‘superproducer’/gitarist Andy Sneap. Het korte openingsnummer 'The Prophecy' kenmerkt zich door de dreunende stem van acteur Brian Blessed, maar gaat al snel over in de eerste kraker 'Hell, Fire and Damnation', een spijkerharde song die verpletterend uitpakt. Het sterk melodieus klinkende 'Madame Guillotine' is Biff op zijn best en valt op door de werkelijk verschroeiende solo. 'There's Something In Roswell' is Saxon ten voeten uit en doet denken aan toppers als 'Dallas One PM' en 'Princess of the Night'. 'Kubla Khan And The Merchant Of Venice' doet wat denken aan de vrienden van Iron Maiden en vertoont progmetal trekjes qua lengte en inventieve breakdowns. 'Pirates Of The Airwaves' is een pakkend eerbetoon aan Radio Caroline en de etherpiraten uit de seventies/eighties, terwijl 'Witches of Salem' opnieuw inslaat als een sloopkogel. Nu al de plaat van 2024? Het zou best eens kunnen.