SLEEP TOKEN

De mystieke monniken van Sleep Token hebben ons de afgelopen maanden al getrakteerd op aardig wat nieuw werk dat afkomstig is van deze derde langspeler genaamd ‘Take Me Back To Eden’. Daar zat regelmatig overweldigend goed materiaal bij. Ook ‘The Summoning’ werd al vrijgegeven voorafgaand aan de release van dit album en dat is een mooi voorbeeld van hoe de band het niet schuwt om loodzware en soms zelfs djenty of proggy riffs te mixen met popelementen of zelfs autotune en dat allemaal in één track. Die mix van metal en pop speelt zich soms trouwens in de nummers zelf af, maar ook tussen tracks onderling, waardoor pop en metal zich als een soort Jeckyll & Hyde weten te manifesteren, ook op dit ‘Take Me Back To Eden’. Daarin is Sleep Token vrij uniek. Het maakt de band enerzijds toegankelijk voor een breed publiek – kijk ook naar zo’n track als ‘Aqua Regia’, die heel soulvol overkomt, of ‘Granite’ - en tegelijkertijd interessant genoeg voor liefhebbers van het stevigere werk (denk aan het Deftones- achtige ‘Vore’), waarbij het mysterie rond de gemaskerde bandleden alleen maar bijdraagt aan het totaalplaatje. Het heeft echter ook een keerzijde. Natuurlijk is het knap hoe de band onder leiding van frontman Vessel - wiens ware identiteit nog steeds een groot geheim is, maar die wel haast een achtergrond in pop moet hebben - die mix tussen twee ogenschijnlijk onverenigbare werelden weet te bewerkstelligen. Maar het heeft tegelijkertijd als gevolg dat het songmateriaal niet over de volledige linie even veel impact maakt. Zo is ‘DYWTYLM’, met stip de zwakste track van het album. De rek is er derhalve nog niet uit bij Sleep Token en zolang men live zo ontzettend veel indruk blijft maken als men nu doet, geloof ik niet dat de carrière van Sleep Token tanende is; integendeel!