THE DAMNED

The Damned, allereerste punkact, die naam waardig, welke een single en een elpee uitbracht en reeds 47 jaar actief is. In al die jaren, met de nodige tussenstops en reünies voegden David Vanian en Captain Sensible steeds meer stijlen (glam en psychedelica om de voornaamste op te noemen) toe aan hun oorspronkelijke punkgeluid. Middels ‘Phantasmagoria’ (1985) mag The Damned enige aanspraak maken aan de wieg van gothic en dark rock te hebben gestaan. De titel van dit twaalfde album refereert aan ‘dark’ en ‘psychedelic’ rock als uitvalbasis, wat ook alweer klopt na diverse beluisteringen. En we hebben ‘Darkadelic’ al veel rondjes laten draaien, dat doen we graag met muziek die stilistisch terug grijpt naar de beginperiode van 60 jaar rock-‘n-rollgeschiedenis, talloze memorabele passages bevat en met een fikse drive, die je niet direct van nog veel 60-plussers verwacht, wordt tentoongespreid. Vanian heeft een heerlijke larynx waarmee hij kan croonen, cool Elvis imiteert, diep en sinister de aandacht trekt of nog eens lekker snerend uithaalt. Captain Sensible is hier excellent als gitarist en regelmatig gaat hij in een heftig duel met organist Monty Oxymoron. Bijdragen zoals het uptempo ‘Motorcycle Man’ en ‘Girl, I’ll Stop At Nothing’ eindigen eerder in iets dat op Deep Purple’s classic rock lijkt dan op punk. Sporen van gothic vind je terug tijdens ‘Wake The Dead’ en ‘Bad Weather Girl’ heeft een scherp punkrandje in de uitvoering. Tijdens ‘Leader Of The Gang’ laakt Vanian zijn vroegere held Gary Glitter en het plechtstatige ‘Roderick’ is een passend sluitstuk. In zijn geheel is dit, kort samengevat, een heerlijke rock(-‘n-roll)plaat met uitermate swingende en gevarieerde nummers en met veel verve gebrachte instrumentale passages. Net als bij ‘Under The Midnight Sun’ van The Cult, van een paar maanden geleden kunnen we besluiten dat, als de band er nu mee zou ophouden men een waardig testament nalaat. Maar hier zit er duidelijk nog gas in de tank.